رشته ازبین رفته

بنام آنکه عشق را آفرید تاسرزمین عاشقان در وقت جدایی آتش نگیرد

رشته ازبین رفته

بنام آنکه عشق را آفرید تاسرزمین عاشقان در وقت جدایی آتش نگیرد

تنهائی

 

  به چشمان گنه کـــارت چنــان آلـــوده ام امشب     

 که تنها اشک حـسـرت میکند آســوده ام امشب   

ازین پاکیزه دامـانـان چــنــان آلـوده گـی دیــدم    

 که شــرمم آید ازچشمان اشــک آلوده ام امشب   

    تورا می خواستــم امـاچـنان بیـهوده می گشتم       

که غــم خنــدیــد بر انـدیـشـه بیهـوده ام امشب   

   شــدم هم نالـه بامرغــان شــب زانـدوه تنهائی      

سـرودی جـز نوای خود زکس نشنیده ام امشب   

   اگرمــی بی اثرشــد دوسـتاران این عـجــب نبود      

کــه من در گـوشـه میخانه تنــها بوده ام امشب